şıpsevdi

bi dediğim bi dediğimi tutmuyor, ciddi söylüyorum. 17 haziran'da günlüğüme yazmışım,

"merdivenin başında umutsuzca geyik yapan birini, günlerce düşünüp bir yerlerde karşılaşacağımız hayalini kuracak kadar şıpsevdi günlerime döndüm ama (:"

sonra bugün, o "şıpsevdi günlerim"i yakından bilen bi arkadaşıma, şıpsevdiliğin güzel bi şey olmadığını, can sıkıntısından kaynaklandığını, zamanla yorduğunu ve artık şıpsevdi bi insan olmadığımı üstüne basa basa anlattım. bi de "aaaay! çok şeker ama, çok seviorum yaaa!" şeklinde olduğum dönemlerin taklidini yaptım ve arkadaşımdan, o zamanlar aynen böyle olduğumu öğrendim. :)

şimdi düşününce, acaba nerede o merdivenin başındaki çocuk?!