when?!

nasıl acıtmışsan canımı, korkudan sağa sola saldırıyorum artık.
kimseyi bu acıya bulaştırmak istemiyorum çünkü,  kendim bile nasıl çıkacağımı bilmiyorken, bir de başkasını düşünmek istemiyorum. uzak tutmak için herkesi, tırnaklarımı gösteriyorum aniden, ki bilirsin ne zor çıkardı o tırnaklar. bunu istemeden yaptığımı söylesem kimse inanmaz, gerçekten üzgün olduğumu söylesem bi işe yaramaz.
çevremde bulunan duvarları sağlamlaştırıyorum kendi yaptığım hatalarla.
çünkü kendimi korumaya çalışırken -bilinçsizce-, başkalarını üzdüğümü fark ediyorum.
-ki bunu fark etmem de tam olarak "everything is going to be alright" yazısının bir kere daha aniden karşıma çıkmasından kısa bir süre sonrasına denk geldi, ironik bi şekilde.
ve ben günü gününü tutmayan biri olduğumu sanırken, o an, tam o an, anı anına uymayan biri olduğumu bi kere daha anladım.
o neon ışıklarla yazılmış yazıya inanmak istiyorum, ama yine "when?!" diye sormadan edemiyorum.
nasıl acıtmışsan canımı..