bir delinin hatıra defteri

eğer hayatınızda, çok güzel bir şeye tanık olursanız, bi durun. nefes alın. derin derin nefes alıp verin. kimseye, gördüğünüzün veya yaşadığınızın ne kadar güzel olduğunu anlatmaya çalışmayın. kimseyi de dinlemeyin bu konuda. önce o, sizin kendi yaşadığınız şekilde, kendi duygu ve düşüncelerinizle sinsin içinize, başkalarının anılarıyla değil. eve gelince, ışığı kapatıp uzanın mesela. çünkü bu süre boyunca, ne kadar az şey görür, ne kadar az şey duyarsanız, o hikaye o kadar çok sizinle olur, o kadar çok da derine işler.

bazı şeyleri, yaşadığınız an unutamayacağınızı bilirsiniz. bir delinin hatıra defteri de, böyleydi benim için. şu an yaşadığım duyguların yoğunluğundan anlatmakta zorlandığım, muhtemelen hakkında bir yazı daha yazacağım bir oyundu. bazı insanların ne kadar "güzel" olduğunu görüp imreniyorum. erdal beşikçioğlu da onlardan biri, bir kez daha anladım.

şimdi fark ettim, ben de noktadan sonra küçük harfle başlıyorum :)

not : bi de oyun öncesi, ortamın nezihliğini yerle bir edecek şekilde gülmeme sebep olan, saçmasapan geyiklerimi, inatla sevdirmeye çalıştığım dizinin bilimum sahnelerini sabırla dinleyen, bi de tekrar başlamış şıpsevdiliğimi destekleyen biri var ki.. onu çok fena yirim ! evet.