huzur

bazı akşamlar hiç bitmesin isteriz ve o akşamlar, diğerlerinden hızlı geçer. dışarısı soğuktu, yanında huzurluydum. huzur, o güne kadar aradığım bir şey değildi aslında. mutlu olmak önemliydi benim için. kıpır kıpır olmak, yerimde duramamak, çokça gülmek ve eğlenmek isterdim. insanlar bana baktığında mutlu olsun isterdim. hayatta bazen kötü şeyler olurdu. üzülebilir, kızabilir, küsebilirdik. sonrasında ise mutlu olmamız gerekirdi, bir başka üzüntüye kadar. bu nedenle, mutluluk geçici olduğunu hissettiriyordu; değerliydi. geçmemesi için çabalamak gerekirdi. 

bir akşam, mutlu değildim; bir sürü sorunum vardı, ağlamak üzereydim. yanımda sen vardın, üşümüştük. yine de sevmiştim o anı. sokak lambalarının zayıf sarı ışığını, yanımızdan geçen insanların acelesini, gözlerindeki huzuru... en çok onu... şimdi o akşamı düşündüğümde, senin gözlerinde kendi huzurumu görmüş olduğumu anlıyorum aslında. basit bir yanılsamaydı belki de. hep öyle değil midir zaten? 

... diyip bırakmışım aylar önce. şimdi düşününce, gözlerinde kendi huzurumu gördüğümden beri, aradığım şeyin huzur olduğunu fark ediyorum. ama kendi huzurumu kaçırmaya neden bu kadar meyilli olduğumu anlayamıyorum. bunu da yazayım ki, belki aylar sonra okuyunca aydınlanır her şey.