"i wanna go to heaven. never been there before"

ve aşık olduğunu kabul etmek, canının yanabileceğini, incinebileceğini de kabul etmek demek. ve tabi ki çoktan acı çekmiş biri için bunları aynı anda kabullenmek biraz zor. oysa insanın yalnızlığa tahammül edebilmesi mükemmel bi şey. aşık olunca, hep anlatılır ya, şapşallaşınca, saflaşınca, insan o yeteneğini de kaybediyor galiba. 

şöyle..

hayatımın büyük kısmında hiç bulunmamış olan birinin eksikliğini hissetmeye başladığımda, o kişinin, aslında bende eksik olduğunu bilmediğim bi parçamı doldurduğunu anlıyorum. aşk dediğimiz de, bu olabilir belki. bu akşam, bilmediğim bi sürü şarkı arka arkaya çalarken, yaptığım bi aşk tanımından ilk defa memnun kalmışken... 

insanın kendinde eksik olduğunu bilmediği bi parçasının varlığını fark etmesinin neresi güzel, allah aşkına?!