artık kimse yıldızları özlemiyor

gece oluyor. güneş batıyor, ay doğuyor. bazı insanlar dolunay seviyor. ben hilal seviyorum. odamdan gözüken evlerin ışıklarını, akşam üstü bir yanıp bir sönmelerini, geç olunca da tamamen sönmelerini seviyorum. bazen ışığı kapatıyorum, mum yakıyorum ve dışarıdan nasıl gözüktüğünü merak ediyorum çünkü bugünlerde kimse pencere kenarında mum yakmıyor. 

sonra diyorum ki, insanlar neden artık hiç gökyüzüne bakmıyor? kimse neden yıldızların kaybolduğunu fark etmiyor? arabaların, sokak lambalarının, reklam panolarının ışıklarından neden kimse rahatsız olmuyor?

acaba diyorum, acaba hepimiz aynı anda kapatsak ışıkları, hemen görebilir miyiz yıldızları? en ufaklarını ve en uzaktakilerini... merak ediyorum, illa en parlak olanı mı uğurlu olmalı? belki de aradığımız, şimdi göremediğimiz, en parlağın yanındaki ufacık bir yıldız aslında ve biz bu yüzden, her seferinde yanlış yıldıza dilek dilediğimiz için, dileklerimizin çok yakınından geçiyoruz, ama farkına bile varmıyoruz.

çünkü artık kimse gökyüzüne bakmıyor ve yıldızları özlemiyor.

bekle !

hiç istemediğim bi şeye dönüşüo son zamanlarda burası.
evde mahsur kalmamın sonucunda, duygusallığımın tavan yapmasıyla ve izlediğim her şeyde önce birleşip mutlu olan, arkasından bi şekilde ayrılan insanları gördükçe, ben de kendimi yer oldum yine.
öyle ki, koskoca felsefi kitaptan bile tek çıkardığım cümle 5 milyar insan arasından bi kişinin istenmesi.. şu an fark ettim de, kitap da baya önce yazılmış :p
neyse işte, okul açıldığında, daha hayata dair şeylerle döneceğimden eminim, şu an bütün algılarım tek bi noktaya odaklanmış durumda..
o yüzden beni üzen, heyecanlandıran, daha da önemlisi yazmaya teşvik eden pek bi şey yok hayatımda..

yine de güzel şarkılar buluorum en azından.. :)