ve içses'im yine devrede. bunun ne kadar mümkün olabileceğini soruyor, gitsem de kendimi unutamayacağımı söylüyor. zaten hep böyle zamanlarda konuşmaya başlasın. kendime haksızlık yaptığımda, kendi canımı yakmaya başladığımda hiç ağzını açmasın, beni korumasın. mmm. şimdi de öyle durumlarda bağırsa bile benim duymak istemediğimi, yine kendi kafama göre hareket ettiğimi, kendimi eleştirdiğimi söylüyor. ah ! ve yine haklı ! bu içses'ler hep haklı.
gitmenin nesi güzel bu kadar, diye sorsanız verebilecek bir cevabım yok. hiç gitmedim. hani gücüm olsa, sinirden insanları camdan atabilecek gibi hissediyordum ya.. bu da aynısı. bir gitsem hiç gelmezmişim gibi. o yüzden belki böylesi daha iyi.
