sihirli, büyülü...

küçükken böyle hayal etmemiştim. o zaman da her şey tam istediğim gibi değildi ama sihirli bir şey sayesinde, ben bir gün uyandığımda, beni üzen her şey gitmiş, bitmiş olacaktı. bir tek ben hatırlayacaktım o günden öncesini, kimse o değişimi fark etmeyecekti. bunu istiyordum çünkü hayatta sihirlerin, mucizelerin olmadığını kabullenmeye başladığım yaştaydım ve kimseye o değişimi açıklayamazdım. o yüzden çevremdekilerin bütün geçmişi farklı hatırlaması gerekiyordu. bense her uyandığım gün, giden ve biten bütün üzücü şeylerin farkında olacaktım. sanırım hayatın onlarla nasıl olduğunu unutmak istemiyordum. böylece gitmelerinin ve bitmelerinin ne kadar önemli olduğunu her an hatırlayabilecektim. hatırlamadıktan sonra sihirli bir şeyin ne önemi vardı ki sonuçta?

sonra ne oldu bilmiyorum. arada geçen birkaç senenin hiç farkında olmadığımı şimdi fark ediyorum. sihirli bir şeylerin olmadığını, hayatın olanca aynılığıyla ve sıradanlığıyla devam ettiğini gördüğümde ve bunlarla birlikte de hiçbir şeyin değişmeyeceğini anladığımda küsmüş olmalıyım. o kadar küsmüşüm ki, kimseyle ve hiçbir şeyle ilgilenmemiş; hatta ilgilenmediğimi bile fark etmemişim. değişmeyecek bir şeylerin değişmesini inatla beklerken, değişebilecek şeyleri değiştirmeyi hiç denememişim çünkü küçükken öyle hayal etmemişim. kimseye bu hayalimi söylememişim; kimse de bana bu hayalin gerçekleşmesini beklemem gerekmediğini söylememiş. 

gerçi söylemiş olmaları, neyi neden beklediğimi anlamış olmaları bir şeyi değiştirir miydi bilmiyorum. o kadar hayal kurduktan sonra bu kadar bilinmezliğe nasıl dayandığımızı ise hiç anlamıyorum.