zaten odam hep dar geliyor bana

biri "artık pek yazmıyorsun galiba" demeden, yazmaya ne kadar ihtiyacım olduğunu fark edememişim.

bugüne kadar yaşayarak öğrendiklerim - ya da öğrenerek yaşadıklarım: insanın kendini tanıması zordur, acılıdır. karanlık bir yer vardır odanızda ve siz, değil odanın o kısmını aydınlatmak, o tarafa dönüp bakamazsınız bile. göreceklerinizden korkarsınız. bilirsiniz, söylerler çünkü, belki de orada duvarda garip garip gölgeler oluşturan bir oyuncak kalmıştır sadece. tamam, belki de çok sevimli bir oyuncak değildir, tek kolu siz onunla kimbilir nasıl oynarken kırılmıştır. ama yine de senelerce oyunlarınızın baş kahramanı olmuştur. o oyuncağa bir baksanız, onu bir elinize alsanız, bunca zaman sadece size ait olduğu için hoşunuza bile gidecektir belki. dediğim gibi, bütün bunları bilirsiniz, söylemişlerdir çünkü, ama bunu hissedemezsiniz.

şu ana kadar, odamın karanlık yerinden bile pek haberim yoktu aslında. aniden, benim beklediğimden daha hızlı bir şekilde, biri duvardaki korkutucu gölgeleri gösterdi bana. onların nasıl oluştuğunu, nereden geldiğini düşünürken, biri karanlığı gösterdi. başka biri oraya gitmem ve orada ne olduğunu anlamam gerektiğini söyledi. başta mutlu mesut (!) yaşarken, seneler önce bir köşeye fırlattığım bir oyuncakla kalakaldım şimdi ve onunla ne yapacağımı da bilmiyorum.

>> tamam. ben abartmayı severim. melankolik hallerimden hoşlanırım. ama biraz yavaş. lütfen. şu odadan bir çıkıp nefes alabilir miyim?

>> umarım bu gece üzerime meteor düşer.