dün, bugün

arada yalnız da kalmak gerekiyor galiba. ya da okunmayacağını bildiğin bi yerlere yazmak falan. seneler sonra okuduğunda, ne kadar saçma geleceğini bile bile. tek sorunum, yalnız da kalsam, hep kendimle olmak, her an.. o yüzden uyumayı seviyorum belki? rüyalarım da olmasa..

ya da 'you're not worth a thing' diye bağırmasam odamda.. her şey daha çekilmez olabilirdi.

tanımadığım insanlara bi şeyler yazayım biraz :) tanımadığım insanlardan bi şeyler beklemeye devam edeyim sonra.

bi de sabahında hakkında "çok iyi" bi insan olduğunu söylediğin birinin, aslında o kadar da iyi olmadığını fark etmek çok acı. hem de canını fazlaca yakmış olmasına rağmen öyle düşünürken.. sonra da yine bi şeyleri görmene, bilmene rağmen "saf" olduğunu hissediyorsun tekrar tekrar. garip?

ve still in love diye şarkılar dinleyip kendimi buna inandırmaya çalışıyorum, deli miyim neyim? :)